در این دفتر، اشعار علما و بزرگان حوزوی غیر معاصر منتشر شده است
گر نشد جان و دلم از رخ زیبای تو خوشمیکنم خاطر خود را به تمنّای تو خوشوعده امروز، به فردای قیامت دادیروزگار دل ما در غم فردای تو خوش
خوش آن که دلم آینه سیمای تو باشددر خلوت اندیشه، همین جای تو باشدفردوس بَرَد رشک بر آن سینه‌ی گرمی کآتشکده ی حسن دل آرای تو باشد
چشم تو برانگیخت ز دل ذوق کهن رادر کام ورع ریخت میِ توبه شکن راتا نام شب وصل تو آمد به زبانمچون شمع لبم می‌مکد از ذوق دهن را
مرا آزاد می‌سازد ز دام دل‌تپیدن‌ها جنون گر وسعتی بخشد به صحرای رمیدنهابهخاکافتادهی ضعفم، چو نقش پا در این وادیزمینگیر غبار خاطرم، از آرمیدن‌ها
شاه رُسل خواجهی این چار سویساخته از خاک قدم آبرویآب رخ عقل نم جوی اوهر دو جهان تعبیه در کوی او
مناجات اولای خرد از حلقه به گوشان توخُلق خوش از عطرفروشان تو!ای ز تو این گوی گربیان چرخگوی شده پیش تو چوگان چرخ!
بسم الله الرحمن الرحیمفاتحهی مُصحَفِ امّید و بیمنامه که آراسته چون جان بُوَدحمد خدا زینت عنوان بُوَد
دلا مژده بادت که نوروز شدچو می بوی گل عشرت اندوز شدبهار آمد و یافت عالم فرحچمن گشت لبریز گل چون قدح
نماز عاشقان باشد، همه مستی و بیهوشیحضورش: غیبت از خود، ذکر: از عالم فراموشیقیام: استادگی از جان، قعود: افتادگی از پااذان: فریاد از دست خود و تعقیب: خاموشی!
گل خم، گل ساغر او می کندصراحی و جام و سبو می کندبرآرندهی تاک از گلشن اوستفروزندهی باده‌ی روشن اوست
آنان که ره دوست گزیدند همهدر کوی شهادت آرمیدند همهدر معرکه‌ی دو کون، فتح از عشق است هر چند سپاه او شهیدند همه
می‌شناسم خالقی را کاوست هستاین دگرها نیستند و اوست هستآن خداوندی که قیوم است و حیآن که پاکی وقف شد بر ذات وی
ساقیا! بده جامی، زآن شراب روحانیتا دمی برآسایم زین حجاب جسمانیبهر امتحان ای دوست، گر طلب کنی جان راآنچنان برافشانم، کز طلب خجل مانی
شبِ عنبرین بوست، یا موی تو؟درخشنده ماه است، یا روی توچه دل‌ها که از غمزه دوزد به تیرکمانی که زه کرده ابروی تو
ثنا ایزدی را که از نور پاکشراب روان ریخت در جام خاکشفق، دوری از ساغر مشفقشفلک، دودی از مجمر قدرتش
خوشا حال مستی که منصوروارمیسر شدش مستی پایدارز جام پیاپی که ساقیش دادنه از دست رفت و نه از پا فتاد
این باغ بوالعجب اثر نوبهار کیست؟این گلشن طرب، ثمر شاخسار کیست؟از یک نظر چو مهر به دل جا گرفت و رفتاین ماه پاره روشنی روزگار کیست؟
گر شبی برافشانی، زلف عنبرافشان را صبح را به رشک آری، تا دَرَد گریبان رادیدم از سر زلف و لعل نوشخند تودر گلوی اهریمن، خاتم سلیمان را
گفتم کمان کشیدی و تیرت ز جان گذشتگفتا به راه دوست ز جان می‌توان گذشت آن مومیان، به موی و میانم اسیر کردعمرم به مویه موی ز موی و میان گذشت
گوهر خود را هویدا کن کمال این است و بس خویش را در خویش پیدا کن کمال این است و بسسنگ دل را سرمه کن در آسیای درد و رنجدیده را زین سرمه بینا کن کمال این است و بس
دل عاشق همیشه غرق خون استنمی دانی که سوز عشق چون استچو کار آفرینش ساز کردندولا را با بلا انباز کردند
زلف سمن‌سای دوست بر کف باد صباستیا به گریبان صبح نافه‌ی مشک ختاستمهر برآمد به کوه با مه کنعان ز چاهفجر دمید از افق با بت فرّخ لقاست
ما شیفته‌ی روی تو از روز الستیمآشفته چو مویت ز ازل بوده و هستیمپیش شه حسن تو و بر خاک ره عشقسر در کف خود هشته، ستادیم و نشستیم
چاره ندارم مگر سوی تو رو آورمزآن که نباشد مرا، جز تو خدای دگردرد فراقت گرفت، از دل من صبر و تابغیر وصالت مرا، نیست دوای دگر
تا نَکهت تو در ورق گل نهادهاندشوری ز ناله در سر بلبل نهادهاندتا ریختند سیم ذقن را ز سیم نابسیماب در بنای تحمل نهاده‌اند
عاکفان حرمت قبله‌ی اهل کرمندواقف از نکته‌ی سربسته‌ی لوح و قلمندخاکساران تو ماه فلک ملک حدوثجان نثاران تو شاه ملکوت قِدَمند
اگر به شرط مروت وفا توانی کرد گذر به صفحه‌ی اهل صفا توانی کردبه همت ار بروی برتر از نشیمن خاکبه زیر سایه هزاران هما توانی کرد
تجلی کرد یارم تا که گیتی را بیارایدولی چون نیک دیدم خویشتن را خواست بنمایدبه جز آیینه‌ی رویش نبیند روی نیکویشکه آن زیبنده صورت را جز این معنی نمی‌شاید
گهی به کعبه‌ی جانان سفر توانی کرد که در منای وفا ترک سر توانی کرد به راه عشق توانی که رهسپر گردی اگر که سینه‌ی خود را سپر توانی کرد
ساقیا پر کن ز وحدت جام ماتا شود عیش جهان بر کام ماآتشین آبی فشان بر زنگ تنتن بسوزد جان بماند بی‌وطن
باز ناقوس اناالحق برملا باید زدنکوس وحدت بر سر دارالفنا باید زدنبر نهاد آخشیجی آستین باید فشاندبر سرشت اسطقسّی پشت پا باید زدن
کشور فقر و فنا، عرصه‌ی شاه دگر استنظم این ملک، به نیرو و سپاه دیگر استآسمانیست خرابات مغان را ای دلکه در او روشنی اختر و ماه دگر است
هست گیسوی تو در دست پریشانی چندبُوَد این سلسله را، سلسله جنبانی چنددوش در انجمنی بود سخن زآن سر زلفجمع بودند در آن حلقه، پریشانی چند
کسی که گفت به گل نسبتی‌ست روی تو رافزود قدر گل و کاست آبروی تو راز پند من عرقت بر رخ است نی ز رقیبرقیب، روی تو خواهد، من آبروی تو را
به شهر عشق نه روز و نه هفته است و نه سالیچه در گذشت زمان نیست غیر خواب و خیالیبیار ساقی از آن می که پیر باده فروششنهفته در خم یا شیشه یا سبو دو سه سالی
خیال توبه کردم دی ز مستیولی از توبه نی از میپرستیبیا ساقی بده می تا بشویمز لوح خودپرستی نقش هستی
ای عهد شکسته و جفا کردهما را به فراق مبتلا کردهای داده به دست مدعی دامانپیراهن صبر من قبا کرده
هان ای مغنّی صبح شد برخیز و چنگی ساز کنناخن بر اندامش بزن وز خواب، چشمش باز کنبرخاست مرغ صبح خوان برداشت نوبت را فغاناز خواب مستی خیز هان برگ صبوحی ساز کن
همه روزه بر سر کشور دلم از بتان حشمی رسدچه رسد به ملک خراب اگر حشمی ز محتشمی رسد؟شودم جراحت سینه بِه، ز عنایت تو اگر به مندو سه قطره مُشک تر ای صنم ز ترشح قلمی رسد
ما را به یک کرشمه ز اهل نیاز کردپس پرده برگرفت و به ما نیز ناز کردتا شاه ما ز کشور ما رخت بست و رفتخیل بلا به کشور دل ترک تاز کرد
روزی که کلک تقدیر در پنجه‌ی قضا بودبر لوح آفرینش غم سرنوشت ما بودزآن پیش تر که نوشد خضر آب زندگانیما را خیال لعلت سرمایه‌ی بقا بود
گر گنج غمت در دل ویرانه نمیشدویرانه مقام من دیوانه نمیشدشه کاش خراج از ده ویرانه نمیخواستیا ملک دلم کاش که ویرانه نمی‌شد
ای کرده گم طریق عقیق و مقام حیّ در قید حیرتی که ره ذی سَلَم کجاستچشم از جهنده برق یمانی مکن فرازتا آیدت پدید که ورد حشم کجاست
سحر به بوی نسیمت به مژده جان سپرماگر امان دهد امشب فراق تا سحرمچو بگذری قدمی بر دو چشم من بگذار قیاس کن که منت از شمار خاک درم
چه خوش گوید آن دردمندی که گویدعجب طبعم این بیت را می‌پسندد:«چرا دست یازم؟ چرا پای کوبم؟مرا دوست بی دست و پا می‌پسندد»
تیر اگر به دل زند، غمزه‌ی چشم مست اوپای کشان به سر روم، بوسه زنم به دست اوجان سپرم به پای او سر فکنم به جان و دلتیغ ز ابر ار کشد، هندوی نیم مست او
صیقلی شد چو ز انوار رُخت، سینه‌ی ماعکس رخسار تو افتاد در آیینه‌ی ماسرّ دیباچه‌ی هستی شنو از ما که بُوَدلوح محفوظ حقایق به جهان سینه‌ی ما
زآتشی کآثار غیریّت بسوختبودِ موجودات دود آمد فقطداد عالم را وجود محض خودبلکه از خود محض جود آمد فقط
ساقی بهار آمد بیار آن آب آتش رنگ راتا خاک هستی در دهم بر باد، نام و ننگ رازآن می که مستی آوَرَد، از نیست هستی آوردبر عقل پستی آورد، شیدا کند فرهنگ را
مپرس از من حدیث کفر و دین راکه من مستم ندانم آن و این راز کفر و دین گذر کن تا ببینیبرون زین هر دو یار نازنین را