عبدالله بن ابی حفص ایدجی خوزی معروف به غالب خوزی و غالب خوزستانی متخلّص به «مُنجی» از علمای بزرگ شیعه در اواخر سده ی ششم و نیمه ی اول سده¬ی هفتم هجری بوده؛ به وفور کمالات مشهور بوده است. او از فضلایی است که با محیی الدین عربی (متوفی 634 هـ.ق)، مؤلّف فصوص الحکم معاصر و معاشر بوده است. از تاریخ تولد و در گذشت او اطلاعی در دست نیست. «طرازالذَّهب» در فضایل و مناقب ائمّه ی اثنی عشر از اوست که با براهین قاطعه در مقام اثبات حقانیّت آن ذوات مقدس برآمده است.