دفتر شعر حوزه، گزیده ای از سروده های شاعران برگزیده حوزوی و عالمان شاعر اشعار این دفتر به انتخاب تحریه سایت شعر حوزه انتخاب می شود
مرحبا ای ماه شعبان، ثانی ِ شهر حرامحبّذا ای ماه شعبان، قاصدِ شهر صیامیا خلیلاً طالَ مَا اسْتَهجرت أَهلاً بِالقُدومیا حبیباً طاب مَا اسَتْقَدمت سَهلاً بِالمَقام
یارب که از زمستان در یاد باغبان را تا بو که در نبندد درویش بی نوا راگر بی گنه ببندی ور بی سبب بسوزیکس بر تو می‌نگیرد آهسته‌تر خدا را
از بس که در برابر چشمم مصوّری پندارمت که روز و شبم در برابریبر عاشقت شکایت هجران حرام هستهر جا که دیده باز کند تو مصوّری
در جهان پهناور، غافل از جهانبانیجان و دل به غم مُدغَم در هوای نفسانیتا که خور به رخ بگرفت پرده‌های ظلمانی از نهان عیان گردید کهکشان نورانیمانده از تحیّر مات در مهندسش «مانی»
مژده رسید آشکار، ز فضل پروردگار که پاک و پاکیزه دار، عذار را از غبارلرزه بر اندام بید، بداد باد امیدبر او در این دم دمید، روح و نشاط بهار
زلف و خالش دوش صحبت داشتندی در برمزلف گفتا: من به اوجِ حُسن از او بالاترممن به زلف آهسته گفتم: کای تو دل‌ها را چو دامخال هم چون دانه و من مرغ بی‌بال و پرم
بی خبر هرگز مپندارم ز درد اشتیاقزین نمد ما هم به سر روزی کلاهی داشتیمگرچه با ما بوده د‌ائم بر سر جور و عتابلیک فیض عفو او را گاه گاهی داشتیم
از خاک درت آب بقا میگیرموز زخم تو مرهم و شفا میگیرمآن ملک که شه به زور شمشیر گرفتمن نیز به شمشیر دعا می‌گیرم
ای غایب از نظر شده یا صاحب الزمان!خورشید منتظَر شده یا صاحب الزمانای مهدی ای که از تو جدا هادیان خلقچون نخل بی ثمر شده یا صاحب الزمان
دین خدای راست کمال از غدیر خمیعنی که بدر گشته هلال از غدیر خممعیار فطرت است ولایت به رشد و غیّآری، محک شدند رجال از غدیر خم
ای حامی حقوق بشر انقلاب تومفتاح هر فتوح بُوَد فتح باب توگر فایض الحقوق شود فرد و اجتماعثبت است بر جریده‌ی حسن الثواب تو
این شعر را به مناسبت سرودن شعر «آفرین بر این انقلاب» که حجت الاسلام شیخ محمد حسین بهجتی (شفق) سروده به صورت طنز بیان نموده است
هر در که بر فساد شود باز، بسته بِهْدستی که دست خلق نگیرد، شکسته بِهْپایی که در طریق وفا، کند می رودآن پای پایدار به زنجیر، بسته بِهْ
جنس لطیف را ز ادارات دولتیباید به امر حضرت کاشی برون کنندقلب مدیر کل و دل کارمند رادر وقت کار پر ز غم و پر ز خون کنند
یچ کس پرده ز اسرار قضا نگشایدآری این عقده به جز لطف خدا نگشایدگر صبا باد دو صد چین کند از زلف بتان یک خم از طرّه‌ی آن زلف دوتا نگشاید
در استقبال از شعر معروف میزرا حبیب الله مجتهد خراسانی دل فدای حسن یکتا کن کمال این است و بسدیده محو روی زیبا کن کمال این است و بسسرّ پنهان را که جویی در زمین و آسمان در درون خویش پیدا کن کمال این است و بس
دل غریب من از گردش زمانه گرفتبه یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفتشبانه بغض گلوگیر من کنار بقیعشکست و دیده ز دل اشک دانه دانه گرفت
تقدیم به علمدار کربلا حضرت العباس علیه السلامچه می شد پیش از آن که کشته بودم باور خود راچهل منزل به روی نیزه می بردم سر خود را
قورباغه‌های مستسرشار از شادی و خیالروی دو پا نشستهشکسته، شکسته میخواننداین جا بهشت ماستاین جا بهشت برین است
دیشب دلم تا صبح هوهو کردصحن تو را باغ پرستو کردبر پلک‌ها فانوس اشک آویختمشکات جان بر طاق ابرو کرد
اسب مست و دشت مست و جاده مستهم زره، هم تیـغ، هم کبّـاده مستسـاد و سـاحل، دجلـه و دریـا خمار،نخل‌ها چون کوه‌ها، استاده مست
افتاده دلم در هوس سوختن امشبای شمع بده نوبت خود را به من امشبچون صبح شود چاک زنم تا به گریبانبر تن نشود پیرهنم گر کفن امشب
در دیاری که هنر خوارتر از خاکِ ره استبشکن این گوهر با خاک برابر شده را!ای خوش آنان که چو خفتند ز خاطر بردندرنج این غمکده‌ی بی در و پیکر شده را
روز روشن دیدم و روی توام آمد به یادظلمت شب آمد و موی توام آمد به یادقامت سروی لب جویی بدیدم دلفریبواندر آن دم قدّ دلجوی توام آمد به یاد
اجنبی صاحب عزت شد و ما خوار شدیمدیر بیدار شدیمخواب بودیم و به غرقاب گرفتار شدیمدیر بیدار شدیم
روشن از روی تو آفاق جهان میبينمعالم از جاذبه‌ات در هيجان میبينمشورش بلبل و جانبازي پروانه و شمعهمه از عشق تو اي مونس جان مي بينم
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوزنهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوزبهر ویرانی و نابودی بنیان ستمخون جوشان تو چون سیل دمان است هنوز
چون علی کو امیری آزادهکه بُوَد دست‌گیر افتاده؟چون علی کو کسی که در دل شبافتد از پا ز نالۀ یارب؟
تو راز بزم مستان را چه دانیتو سّر می پرستان را چه دانیتو را با جسم خاکی هست صد کاررموز باطن جان را چه دانی
هر کس که فتد به دام عشقتادراک کند مقام عشقتآن گاه چشد حلاوت عشقکاو راه بَرَد به بام عشقت
همی گویم و گفته ام بارها بود کیش من مهر دلدارهاپرستش به مستی ست در کیش مهربرونند زین جرگه هشیارها
ماییم و رخ يار دل آرام و دگر هیچما راست همين حاصل ايام و دگر هيچای زاهد بيچاره كه داری هوس حور!ای وای تو و آن هوس خام و دگر هيچ
گدایى در این خانه افتخار من استشعار عشق تو عالی‌ترین شعار من استفروغ روى تو اى خضر وادى ظلماتچراغ روشن هر شامگاه تار من است
می دمد صبح نجات امم ان شاءللهمی رسد ماحی ظلم و ستم ان شاءللهطائر علم و عدالت بگشاید پر و بالسپری می شود این شام غم ان شاءلله
برآى اى آفتاب برج توحیددر آر از ابرِ غیبت قرصِ خورشیدألا اى مطلع الشمس هدایتجهان تا كى گرفتار ظلالت
روز عاشورا است يا صبح ازلمشرق الانوار وجه لم يزلمطلع الفجر شب قدر وجودشد برون از پرده هر سرّى كه بود
جز سر کوی تو ای دوست ندارم جاییدَر سرم نیست بجُز خاک دَرت سوداییبَر در میکده و بُتکده و مسجد و دیرسَجده آرم که تو شاید نظری بنمایی
دلم قرار نمی‌گیرد از فغان بی توسپندوار ز کف داده‌ام عنان بی تو...گزاره غم دل را مگر کنم چو امینجدا ز خلق به محراب جمکران بی تو