دفتر شعر حوزه، گزیده ای از سروده های شاعران برگزیده حوزوی و عالمان شاعر اشعار این دفتر به انتخاب تحریه سایت شعر حوزه انتخاب می شود
سال جدید زیر همین گنبد کبودآغاز شد حکایتمان با یکی نبودارابههای قاتل و آزادراه مرگتدبیرهای دفن شده در مسیر رود
آخر ای مردم! ما هم عتباتی داریمکربلایی داریم، آب فراتی داریمما پر از بوی خوش سیب، پر از چاووشیموز چمن های مجاور نفحاتی داریم
بعد از این توفان سنگین فصل باران های آهنگین می آیدکاروان در کاروان گل، با صدای پای فروردین می آیدروح صحراها گل افشان، جان مشرق ها و مغرب ها درخشانخاک لبریز از نیایش، از تمام دشت ها آمین می آید
همه هست آرزویم که ببینم از تو روییچه زیان تو را که من هم برسم به آرزوییهمه موسم تفرج، به چمن روند و صحراتو قدم به چشم من نِه، بنشین کنار جویی
چون مسیحی تشنه با گیسوی در هم دیدمتدر طنین گریهی گُلهای مریم دیدمتای تو را رزق شهادت در بلند ورزقانمثلِ آیاتِ جهاد ای کوه، محکم دیدمت
عمودِ خیمه رطب های تازه می ریزداگر اراده کند باز مریمی دیگر
ﺁﺗﺶ، ﮔﻠﻮﻟﻪ، ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪﺟﺎﯼ ﻗﻠﻢ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﭖﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﻌﺮﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻤﺐ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﻌﺮ
از زرق و برق زندگی آسان گذشتیحتی نمی بینم النگویی به دستتگلهای قالی جان بگیرد تا بگیریدستی به زانویی و جارویی به دستت
ای خنجرِ آب دیده، ما تشنهی کارزاریملببسته زخمیم اما در خنده، خونگریه داریم تا سر زند آفتابی، هرگز ندیدیم خوابیاز چشم سرخ شرابی، پیداست شبزنده داریم با سمِّ اسبان تکاندیم از کوهها خستگی راماییم از نسل خورشید، برقلهها تک سواریم
به واژه سخت بگیری که شعر ساده بگوییو با اراده بکوشی که بی اراده بگوییبرای اینکه غزل بوی عارفانه بگیرد نخورده مست کنی از مقام باده بگویی برای کنگره های سراسری بنویسیو از اصول و مبانی خانواده بگویی ستون شعر سیاسی شوی برای جرایدجوابیه به اراجیف تاج زاده بگوییبرای رفتن دیدار نیمه رمضان هماز اول رجب اشعار فوق العاده بگوییچه فایده؟! مگر اینکه برای حضرت زهرابسوزی و غزلی را که اذن داده بگویی
غبار فرش حرم سرمه ی بروجردی ستکه نور علم کجا و کجا سواد شمابه روز واقعه شرمنده ی حرم هائیدعرق نشسته به پیشانی معاد شما
مثل نزول لحظهی توحید در قطرههای نازک بارانآن سوی اشکهای خداوند، «لیله» زنی است روشن و پنهانبا لیله داستان بلندیست در سینهی سترگ خداوندپیراهنش سپیدتر از نور با چادری سپیدتر از آن
قلم شکسته، نفس خسته، این نفس زخمیستو قلب کوچک من -گرچه در قفس- زخمیستنفس بریده، قلم درد میکشد امشبتمام دور و برم درد میکشد امشبقلم نشسته که از بغض مرد بنویسداز ازدحام نفسگیر درد بنویسدستارگان همگی یک به یک شهید شدندو با گذشت زمان ماضی بعید شدندقلم نشسته که از خواب ما گلایه کندنشسته است که از ما به ما گلایه کنداز این حکایت خونبار با که بنویسمبدون دغدغه بگذار تا که بنویسم
فصلی که بی ملاحظه آغشتهستبا لحن دلبرانهی قرآنتشرح چهل حدیث شهیدان استمنظومهی مدوّن مژگانت
قلم رسید به هجده قصیدهی غزلینگاه فاطمه افتاد در نگاه علینگاه فاطمه زیباست، پس تبسم کردتبسمی که ملک راه خانه را گم کردتبسمی که در او آیههای دهر شکفتتبسمی که کمی بعد... (بعد خواهم گفت)...