دفتر شعر حوزه، گزیده ای از سروده های شاعران برگزیده حوزوی و عالمان شاعر اشعار این دفتر به انتخاب تحریه سایت شعر حوزه انتخاب می شود
زلف و خالش دوش صحبت داشتندی در برمزلف گفتا: من به اوجِ حُسن از او بالاترممن به زلف آهسته گفتم: کای تو دل‌ها را چو دامخال هم چون دانه و من مرغ بی‌بال و پرم
بی خبر هرگز مپندارم ز درد اشتیاقزین نمد ما هم به سر روزی کلاهی داشتیمگرچه با ما بوده د‌ائم بر سر جور و عتابلیک فیض عفو او را گاه گاهی داشتیم
به شهر عشق نه روز و نه هفته است و نه سالیچه در گذشت زمان نیست غیر خواب و خیالیبیار ساقی از آن می که پیر باده فروششنهفته در خم یا شیشه یا سبو دو سه سالی
خیال توبه کردم دی ز مستیولی از توبه نی از میپرستیبیا ساقی بده می تا بشویمز لوح خودپرستی نقش هستی
ای عهد شکسته و جفا کردهما را به فراق مبتلا کرده‌ای داده به دست مدعی دامانپیراهن صبر من قبا کرده
هان ای مغنّی صبح شد برخیز و چنگی ساز کنناخن بر اندامش بزن وز خواب، چشمش باز کنبرخاست مرغ صبح خوان برداشت نوبت را فغاناز خواب مستی خیز هان برگ صبوحی ساز کن
همه روزه بر سر کشور دلم از بتان حشمی رسدچه رسد به ملک خراب اگر حشمی ز محتشمی رسد؟شودم جراحت سینه بِه، ز عنایت تو اگر به مندو سه قطره مُشک تر ای صنم ز ترشح قلمی رسد
ما را به یک کرشمه ز اهل نیاز کردپس پرده برگرفت و به ما نیز ناز کردتا شاه ما ز کشور ما رخت بست و رفتخیل بلا به کشور دل ترک تاز کرد
روزی که کلک تقدیر در پنجه‌ی قضا بودبر لوح آفرینش غم سرنوشت ما بودزآن پیش تر که نوشد خضر آب زندگانیما را خیال لعلت سرمایه‌ی بقا بود
گر گنج غمت در دل ویرانه نمیشدویرانه مقام من دیوانه نمیشدشه کاش خراج از ده ویرانه نمیخواستیا ملک دلم کاش که ویرانه نمی‌شد
از خاک درت آب بقا میگیرموز زخم تو مرهم و شفا میگیرمآن ملک که شه به زور شمشیر گرفتمن نیز به شمشیر دعا می‌گیرم
دوش بر یادت نگارا گریه‌ای مستانه کردمرخنه در بنیاد عقل مردم فرزانه کردمتا سحرگه دیده را از خون دل کردم لبالبهر چه می‌بودم به ساغر جمله در پیمانه کردم
روزی وقت پسین برای رفع ملالز شهر بیرون شدم، به صحنه ی فوتبالشفق برآورده بود، منظره‌ای دلپذیرکه سوی خود می‌کشید چشم و دل اهل حال
خیزید و روید از پی تابوت و کفن وایای وای وطن وایاز خون جوانان که شده کشته در این راهرنگین طبق ماهخونین شده صحرا و تل و دشت و دمن وایای وای وطن وای
ای غایب از نظر شده یا صاحب الزمان!خورشید منتظَر شده یا صاحب الزمانای مهدی ای که از تو جدا هادیان خلقچون نخل بی ثمر شده یا صاحب الزمان
دین خدای راست کمال از غدیر خمیعنی که بدر گشته هلال از غدیر خممعیار فطرت است ولایت به رشد و غیّآری، محک شدند رجال از غدیر خم
ای حامی حقوق بشر انقلاب تومفتاح هر فتوح بُوَد فتح باب توگر فایض الحقوق شود فرد و اجتماعثبت است بر جریده‌ی حسن الثواب تو
خرد چیره بر آرزو داشتمجهان را به کم مایه بگذاشتممنش چون گرایید زی رنگ و بویلگام تکاورْش برکاشتم
گر تماشاگاه تو جز کاخ و باغ و گاه نیستبی دلان را جز به کوی دوست نزهتگاه نیستدی ز من پرسید کس کز عشق خوشتر زندگی در زمانه هست؟ گفتم: نیست لا والله نیست
یکی گل در این نغز گلزار نیستکه چیننده را زآن دو صد خار نیستمنه دل بر آوای نرم جهانجهان را چو گفتار، کردار نیست
ساقی بیا و درگه میخانه باز کنمطرب تو نیز پرده‌ی مستانه ساز کنطرز غزل رها کن و حکمت طراز باش بشنو ز من حقایق و ترک مجاز کن
ای کرده گم طریق عقیق و مقام حیّ در قید حیرتی که ره ذی سَلَم کجاستچشم از جهنده برق یمانی مکن فرازتا آیدت پدید که ورد حشم کجاست
سحر به بوی نسیمت به مژده جان سپرماگر امان دهد امشب فراق تا سحرمچو بگذری قدمی بر دو چشم من بگذار قیاس کن که منت از شمار خاک درم
بلبلی بر شاخ گل در بوستانشرح می‌داد از فراق دوستانگفت چیزی تلخ‌تر در این جهاناز جدایی نیست نزد آگهان
ناسپاسی بین که چون پاکی گرفتراه ناصافی و ناپاکی گرفتهر چه صیقل روی او را صاف کردخاک اندر دیده‌ی انصاف کرد
میان تیر و طیری در پریدنفتاد اندر هوایی گفتگوییبه مرغک گفت تیر تیزپروازچرا چون من به آسانی نپویی
این شعر را به مناسبت سرودن شعر «آفرین بر این انقلاب» که حجت الاسلام شیخ محمد حسین بهجتی (شفق) سروده به صورت طنز بیان نموده است
هر در که بر فساد شود باز، بسته بِهْدستی که دست خلق نگیرد، شکسته بِهْپایی که در طریق وفا، کند می رودآن پای پایدار به زنجیر، بسته بِهْ
جنس لطیف را ز ادارات دولتیباید به امر حضرت کاشی برون کنندقلب مدیر کل و دل کارمند رادر وقت کار پر ز غم و پر ز خون کنند
افسوس که عمری پسِ اغیار دویدیماز یاد بماندیم و به مقصد نرسیدیمسرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیمجز حسرت و اندوه متاعی نخریدیم
امروز خانه‌ی دل، نور و ضیا نداردجایی که دوست نَبْوَد، آن‌جا صفا نداردشهریست پر ز آشوب، کاشانه ای لگدکوبآن دل که از تغافل، شوق لقا ندارد
من مست جام وحدتم، بنگر چسان یاهو زنمآفاق زیر پا نهم، پس دم ز «الاّ هو» زنمبا لشکر روحانیان، در کشور خسمانیانقلب و جناح از هم درم، بر فرق و بر بازو زنم
چه خوش گوید آن دردمندی که گویدعجب طبعم این بیت را می‌پسندد:«چرا دست یازم؟ چرا پای کوبم؟مرا دوست بی دست و پا می‌پسندد»
دوش رسید این ندا ز غیب به گوشمکز جذباتش نه عقل ماند و نه هوشمچون خم می از شراب شوق به جوشملیک به لب از بیان عشق خموشمآری ناید بیان عشق به گفتار
تیر اگر به دل زند، غمزه‌ی چشم مست اوپای کشان به سر روم، بوسه زنم به دست اوجان سپرم به پای او سر فکنم به جان و دلتیغ ز ابر ار کشد، هندوی نیم مست او
صیقلی شد چو ز انوار رُخت، سینه‌ی ماعکس رخسار تو افتاد در آیینه‌ی ماسرّ دیباچه‌ی هستی شنو از ما که بُوَدلوح محفوظ حقایق به جهان سینه‌ی ما
یچ کس پرده ز اسرار قضا نگشایدآری این عقده به جز لطف خدا نگشایدگر صبا باد دو صد چین کند از زلف بتان یک خم از طرّه‌ی آن زلف دوتا نگشاید
در استقبال از شعر معروف میزرا حبیب الله مجتهد خراسانی دل فدای حسن یکتا کن کمال این است و بسدیده محو روی زیبا کن کمال این است و بسسرّ پنهان را که جویی در زمین و آسمان در درون خویش پیدا کن کمال این است و بس
جبرئیل امین به استحضارذکرش این است در همه اوقاتمحرم بارگاه سبحانینیست الاّ علیّ عمرانی
دُرِ دریای کبریاست علی مظهر حضرت خداست علیآفتاب سپهر کشف و شهودسرّ مکنون إِنّماست علی
ای که از یک جلوه پیدا هر دو عالم کردهایپس دو عالم را نهان در عین آدم کردهایبر سر آدم نهاده «تاج کرَّمنا» ز لطفبر سریر سلطنت او را مکرّم کرده‌ای
زآتشی کآثار غیریّت بسوختبودِ موجودات دود آمد فقطداد عالم را وجود محض خودبلکه از خود محض جود آمد فقط
ای ماحی سیّئات، ما رابنمای ره نجات، ما رابنمای عیان جمال رویتزآیینهی ممکنات، ما را
ساقی بهار آمد بیار آن آب آتش رنگ راتا خاک هستی در دهم بر باد، نام و ننگ رازآن می که مستی آوَرَد، از نیست هستی آوردبر عقل پستی آورد، شیدا کند فرهنگ را
مپرس از من حدیث کفر و دین راکه من مستم ندانم آن و این راز کفر و دین گذر کن تا ببینیبرون زین هر دو یار نازنین را
پیش او که خواهد برد شرح زاری ما را؟کآن قرار دل داند بی قراری ما راما که از غم عشقش جان ودل ز کف دادیم بعد از این که خواهد کرد غمگساری ما را؟
دارد آن لحظه فراغ از غم عالم، دل ماکه سر کوی خرابات بُوَد منزل مابوی حسرت شنود تا ابد ار بوید کسزآن گیاهی که پس از مرگ دمد از گل ما
ای نام تو کلید فتوحات جان ما وی یاد تو توان تن ناتوان مارازت چو جان نهفته به دل داشتم همیعشقت فکند پرده ز راز نهان ما
ای جان حزین، تا کی مانی تو در این تن ها؟چون شد که شدی تنها، آواره‌ی موطَن‌ها؟ ای طائر روحانی، وی مرغ گلستانیزین گلخن جسمانی رو جانب گلشن‌ها
در گوش دلم می‌رسد از عالم بالاکز غیر تبرّا کن و با عشق تولّاای عقل به کُنهش نبری ره به دلایلتا دم نزنی بیهُده ای قطره ز دریا