این شعر را به مناسبت سرودن شعر «آفرین بر این انقلاب» که حجت الاسلام شیخ محمد حسین بهجتی (شفق) سروده به صورت طنز بیان نموده است
به بهجتی ز همه مسلمین درود، درود
که دین خویش به اسلام و دین ادا فرمود
قیام پاک بزرگان و پیشوایان را
به رغم دشمن دین با زبان شعر سرود
بدون بیم به تصویب نامه ی دولت
به پاس حرمت دین لب به انتقاد گشود
چو دید با نظر تیزبین، نخست وزیر
که رنجش علما بهر او ندارد سود
نمود یک سره تصویب نامه را الغا
بدین خیال که از چهره زنگ ننگ زدود
از آن گناه که شد مرتکب نمی دانست
که گفت با شرف خانوادگی بدرود
به آب کوثر و زمرم سپید نتوان کرد
به شستشوی رخ تیره و سیاه و کبود
اگرچه چند صباحی خموش و ساکت بود
ولی دوباره به تنبور نغمه ای افزود
پی تساوی جنس ذکور و جنس اناث
به حکم فطرت و مسلک دقیقه ای نغنود
به میل خاطر نیک تا خروشچف و کندی
گرفت رایت طغیان و قد علم فرمود
به پیروی ز اروپا ز روی بی فکری
درِ دخولِ زنان را به مجلسین گشود
که تا کنند زنان قشنگ در مجلس
به پا قیامت کبرا به یک قیام و قعود
شدند در اثر شرکت زنان، وکلا
به اتّفاق همه شاد و خرّم و خشنود
مسائلی که از این بعد می شود مطرح
که تا به ردّ و قبولش کنند گفت و شنود
همه حکایت فرهاد و ناز شیرین است
همه حدیث ایاز است و قصّه ی محمود
لوایحی که سراسر به نفع مجنون نیست
برای نافذ لیلی وشان بُوَد مردود
خلاصه از قدم گلرخان، بهارستان
شود بَدل به گلستان و جنّت موعود