دفتر شعر حوزه، گزیده ای از سروده های شاعران برگزیده حوزوی و عالمان شاعر اشعار این دفتر به انتخاب تحریه سایت شعر حوزه انتخاب می شود
بهر آوردن همتای تو ای درِّ یتیمتا صف حشر بُود مادر ایام عقیمهمه دُرهای گرانمایه سبک سنگ شدنداز صدف تا تو برون آمدی ای درِّ یتیم
میرزای قمی مینویسد: سید محمد که خادم حرم حسینی و مجاور مرقد مطهر آن حضرت بود و به لحاظ معنوی نیز از مقام و منزلت برخوردار، قصیدهای به زبان عربی در سرزنش آب فرات در نهایت فصاحت و بلاغت سروده بود و چون فارسی زبانان از آن بهرهای نمیبردند، شاعر (سید محمد) نزد من اظهار تمایل کرد که شخصی آن را به شعر فارسی با همین وزن و قافیهای که دارد ترجمه کند که قرعهی فال به نام منِ دیوانه زدند و خداوند ان¬شاءالله با کرم ابدیاش با او معامله کند. میرزای قمی این تضمین شعری را در حرم حضرت ابی¬عبدالله الحسین علیه¬السلام انشاد کرده است.
از مولد خاتم النبیّین نه خطّهی خاک، بلکه افلاکزآن گوهرِ پاک بست آیینشاهی که نهاده سر ز حسرت
سری به سلسله اصحاب بی سرت دارندامید موج فرات از لب ترت دارندتو چشمه ای تو زلالی تو آسمان کبودکبودها چه شباهت به مادرت دارند
مردِ جوان دارد وصيت مينويسدميگريد و ذکر مصيبت مينويسددنيا براي رحمت او جا نداردآه اين غريب از رفع زحمت مينويسد
شورِ ما را ميزند هر تشنه کامي گوش کن!حلقِ اسماعيل هم با العطشها همصداستايها العشاق! آب آوردهام غسلي کنيدشامِ عاشوراست امشب، مقصد بعدي مناست
فرعون طوس آورده امشب ساحرانش راشايد بيندازد عصاي ميهمانش رامهمان می آید در يد بيضايش آورده ستدرياچهاي از نورهاي بي کرانش را
حافظ! ولی شناس نبودند کوفیانسعدی! چرا شدند بنی آدم این چنین؟«باز این چه شورش است» به دشت غزل وزیدتا بوی محتشم بدهد شعرم این چنین
برای لحظه ی موعود بی قرار نبودمچنان که باید و شاید در انتظار نبودمنه این که فاصله از کهکشان عشق گرفتمنه این که فاصله؛ اصلاً در این مدار نبودم
بر خاک تا فشاندی دستان پرپرت راروشنتر از ستاره خواندیم باورت راآن باوری که خون شد، گل شد شکفت در طفبغض غریب و خشک باغ برادرت را
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟آن که با چاه در این برهه هم آوا ماندهاز پی کیست؟ که چشمان یتیمش اینسانکم فروغ آمده در غربت خود وامانده...
تا که مخفی گنج عشقش در دل ویرانه شدخاطر مستغنی از فکر خود و بیگانه شدساخت ما را بستهی بند خود از یک جلوه دوستچشم او صیّاد و زلفش دام و خالش دانه شد
هشدار! که آواره زِمقصد نَشَویدر فکر و عقیده ات مردّد نشویهر دوره و درس، آزمونی دارددر دور عمل بکوش، تا رد نشوی
شاعر کجا به عاریت واژه خو کند؟وز آب ریخته، طلب آبرو کندشعر تُهی ز گوهر احساس، باطل استهرچند از آبشار «صناعت» وضو کند
جذبه ی مهر تو آورد، مرا بار دگرغیر عشق تو نبوده ست، مرا کار دگرهر که را نیست به دل شور ولایت برودبفروشد دل بی مهر، به بازار دگر
ای فضه لحظه های مناجات را ببینراز و نیاز مادر سادات را ببینروی زمین هرآینه در خانه ی علییک آسمان تجلی آیات را ببین
دنیا فراوان داستان خیر و شر دارداز سرنوشت ما کسی آیا خبر دارد؟شاید من آن ترسم که صیاد از نبود صیدشاید تو آن بیمی که آهو بیشتر دارد
ای عشق، خدا دوری ما را نرساندامروز مرا بی تو به فردا نرساند در سیر كمالات تو نادیده ترین استهركس كه خودش را به تماشا نرساند
آری چه دیدنی ست در آن لحظه حالشان آن ها که می خورند از آن می، حلالشان!وا می شود به شوق حرم سفره های دلحتی کبوتران زبان بسته بالشان
هرچند درک ناقص تاریخ کافی نیستدر اینکه حق با توست اما اختلافی نیستمعنای اینکه عدهای حق را نمیبینندجز گمشدن در یک مسیر انحرافی نیست
تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری رادر سجدۀ خود شور این آیینهکاری رایک بار دیگر با همان دلواپسی بگذاربین یتیمان محمد دست یاری را
نام تو می دانیم عالم گیر خواهد شداز نام ها روزی که دنیا سیر خواهد شدفردای زیبایی که شاهان خواب می بیننددر دوره ی مستضعفان تعبیر خواهد شد
دل غریب من از گردش زمانه گرفتبه یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفتشبانه بغض گلوگیر من کنار بقیعشکست و دیده ز دل اشک دانه دانه گرفت
تقدیم به علمدار کربلا حضرت العباس علیه السلامچه می شد پیش از آن که کشته بودم باور خود راچهل منزل به روی نیزه می بردم سر خود را
پیغام دارد هدهد از خاتمترین مرد:انگشترت... انگشترت را در بیاوراین شعر عطر یاس کم دارد، همین جا...در قتلگاهش اسمی از «مادر» بیاور
خفته بودیم ما سخت سنگینبود رؤیای ما خوب و رنگینخوابها رفت با برق سیلیصورت سرخ ما گشت نیلی
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانیعروجت را گواهی می دهد این سیر عرفانیطلوعی چون تو چشم صبح را روشن نکرد اینجااگرچه روی نی همچون غروبی سرخ می مانی
حال و روزش بد نبود امّا کمی بی تاب بودصبح تا شب خیره بر تصویرِ توی قاب بودشوقِ مشهد در دلش غوغا به پا می کرد و اوعادتش هر شب زیارت نامه قبل از خواب بود
مرد آزاده حسین است که بود این هدفشکه شود کشته ولی زنده بماند شرفشعوض آب زر، از خون سر این جمله نوشتای خوش آن کاو نکند بستر راحت، تلفش
یارب از قرب جوار دوستان دورم مکنز دیار عاشقان خویش مهجورم مکنتا دلم از پا نیفتادَه ست دستم را بگیرزیر پای دشمنان پامال، چون مورم مکن
قورباغههای مستسرشار از شادی و خیالروی دو پا نشستهشکسته، شکسته میخواننداین جا بهشت ماستاین جا بهشت برین است
دیشب دلم تا صبح هوهو کردصحن تو را باغ پرستو کردبر پلکها فانوس اشک آویختمشکات جان بر طاق ابرو کرد
اسب مست و دشت مست و جاده مستهم زره، هم تیـغ، هم کبّـاده مستسـاد و سـاحل، دجلـه و دریـا خمار،نخلها چون کوهها، استاده مست
همـۀ مستیـم از بـوى تو بودمی ام از بادۀ مینـوى تو بود هـر زمـان چشم فــرو میبستمدر خیـالـم رخ نیکوى تو بود
افتاده دلم در هوس سوختن امشبای شمع بده نوبت خود را به من امشبچون صبح شود چاک زنم تا به گریبانبر تن نشود پیرهنم گر کفن امشب
در دیاری که هنر خوارتر از خاکِ ره استبشکن این گوهر با خاک برابر شده را!ای خوش آنان که چو خفتند ز خاطر بردندرنج این غمکدهی بی در و پیکر شده را
ماه که در منزل محاق بیفتدبین من و چشم تو فراق بیفتدماه، ملاقات گاه هر چه نگاه استماه، مبادا که در محاق بیفتد
پیرزن رفت سمت درب خروجآسمان حرم کبوتر شدصحن ها و رواق های حرمغرق بغض غریب مادر شدحاجت من پرید از ذهنمگریه اصلا به من نداد امانگفتم ای خواهر امام رئوف!پسرش را دوباره برگردان
روز روشن دیدم و روی توام آمد به یادظلمت شب آمد و موی توام آمد به یادقامت سروی لب جویی بدیدم دلفریبواندر آن دم قدّ دلجوی توام آمد به یاد
آمد به خانهامروز داییبردم برایشیک دانه چایی
مادرم میگوید، روی ماهش زیباستگرچه از او دوریم، او همیشه با ماست
انتظار سپیده را مانَدبا دل شب رفاقتی داردخوشه خوشه ستاره از چشمششب روان را دلالتی دارد
امام خواست به این انقلاب جان بدهدبه حافظان وطن دست پرتوان بدهدامام خواست که ما کربلانشان باشیمعلی اکبر و عباس این زمان باشیم
من ماندم و شرارۀ فریاد در گلوبا اشکهای جاری و با بغض بیاماناز این به بعد، پهلوی دنیا شکسته استاز این به بعد، دست به پهلوست آسمان
مزن به خواب خودت را، صدا صدای اذان استمبین سیاهی شب را، ببین سپیدهدمان استمباد اسیر سکوت و سکون شب شده باشیکه زندگی هیجان و حیات در ضربان است
هیچکس هم پی نخواهد برد عاشق بوده امچیزی از این خاطرات بی نشان معلوم نیست
اگرچه زرد و پریشان و بی بها شده ام دلم خوش است در این صحن نخ نما شده ام منی که چند صباحی ست کنج انباری به یاد شور جوانی غزلسرا شده ام
ماییم خاک، لیک تو را یافتم صعیدماییم سنگ، لینک تو را یافتم صبوریک لحظه در حضور تو بودیم و می کنیمروزی هزار مرتبه آن لحظه را مرور
ای ساقیِ بزمِ ازلی! جام تو زیباست سرمستیِ ما با خُم ایهام تو زیباست گلها همه گُلبوسه گرفتند ز پایت در صحن چمن سروی و اندام تو زیباست
از وضو با خون ِ دل این "گونه" گل انداخته...خنده ی مستانه ی این زخم ها از باده نیستساده از این کوچه ها ، این نام ها رد می شویمرد شدن از معبر خون شهیدان ساده نیست