الهی بر دلم ابواب تسلیم و رضا بگشا
به روی ما، دری از رحمت بی‌منتها بگشا
رهی ما را به سوی کعبه‌ی صدق و صفا بنما
دری ما را به صوب گلشن فقر و فنا بگشا
به بسط وجه و اطلاق جبین اهل تسلیمت
گره واکن ز ابرو عقده‌های کار ما بگشا
به عقد گیسوان پرده‌ی عصمت نشینانت
ز لطفت برقع از روی عروس مدّعا بگشا
درون تیره‌ای دارم ز خاطرهای نفسانی
به سینه مطلعی از روزن نور و ضیا بگشا
بُوَد دل چند رنجور از خمار و بسته میخانه؟
بر این دردی کش دردت درِ دارالشفا بگشا
درون دردپروردی بده کآید عذابش عذب
ببند این دیده‌ی بدبین ما، چشم صفا بگشا
از این ناصاف آبِ در گذر، افزود سوز جان
به سوی جویبار دل ره از عین بقا بگشا
پرافشان در هوایت طائران و مرغ دل دربند
پر و بال دلم در آن فضای جان فزا بگشا
ز پیچ و تاب راه عشق اندر وادی حیرت
مرا افتاده مشکل‌ها، تو ای مشکل گشا بگشا
در گنجینه‌ی حقّ الیقین را نام تو مفتاح
به پیر مسلک موز و جوان پارسا بگشا
ز غم لبریز و خون دل، چون صراحی تا به کی «اسرار»؟
گشاده رو چو جامم ساز و نطق بانوا بگشا