در مدح مولا علی علیه السلام
به امر صانع بی‌چون، که بی‌شبه و نظیرستی
بشارت آمد از گردون، که هنگام غدیرستی
امیرالمؤمنین حیدر، به حکم خالق اکبر
به حق در جای پیغمبر، خلایق را امیرستی
هژبر باسل سالب، علیّ بن ابی طالب
که نور طلعتش غالب، به صد مهر منیرستی
ز نورش چشم دل روشن، ز توصیفش زبان الکن
ولیّ قادر ذوالمنّ، پیمبر را وزیرستی
ز نزد خالق عالم، سروش آمد که ای خاتم
علی را کن به خود همدم، که او نعم النّصیرستی
چو بود از دیگران اعلا، نبی خواندش چو خود مولا
ز مولا معنی اولی، به دفترها شهیرستی
به دهر از قوّت بازو نیارد کس به او نیرو
اگر پرسی ز علم او به هر چیزی خبیرستی
مقام آن شه والا، به مقداری بُوَد بالا
که دست عارف دانا، ز ادراکش قصیرستی
به گیتی معنی اسما، سراسر شد از او پیدا
ز قرآن وصف «اَو اَدنی»، ز خلاّق قدیرستی
عَطوفستی، رحیمستی، امینستی، حکیمستی
علیمستی، حلیمستی، سمیعستی، بصیرستی
چو مشکین خلق آن سرور، بُوَد در خاطر «داور»
نه نوک جامه‌اش یک سر همه مشک و عبیرستی