در مدح حضرت امام محمدِ تقی علیه السلام
کجاست زنده دلی، کاملی، مسیح دمی
که فیض صحبتش از دل بَرَد غبارِ غمی؟
خلیلِ بت شکنی کو که نفس دون شکند
که نیست در حرم دل به غیر او صنمی
ز کید چرخ در آن دور گشت نوبت ما
که نیست ساقی ایّام را سر کرمی
زمانه خرمن دانش نمی خرد به جُوی
بهای گنج هنر را نمی دهد دِرَمی
مباد آن که شود سفله خوی، کام روا
که هر زمان کند آغاز فتنه و ستمی
گذشت عمر و دریغا نداد ما را دست
حضور نیم شبیّ و صفای صبحدمی
قسم به جان عزیزان به وصل دوست رسی
اگر از این تن خاکی برون نهی قدمی
خلاف گوشه نشینان دل شکسته مجو
که نیست جز دلِ این قوم، دوست را حرمی
غم زمانه مخور ای رفیق و باده بنوش
که دورِ چرخ نه جامی گذاشته نه جمی
ز بی‌نوایی و دولت غمین و شاد مباش
که در زمانه نماند گدا و محتشمی
ز اشتیاق بلندآستان شه، هر شب
فراز عرش فرازم ز آه خود عَلَمی
به خلق آن چه رسد فیض، آشکار و نهان
ز بحر جودِ شهِ دین جواد، هست نمی
محمدبن علی، تاسع الائمه، تقی
که بحر همّت او هست بی کرانه یمی
بدان خدای که باشد ز کلک قدرت او
نقوش دفتر هستیّ ماسوی رقمی
که با ولای شفیعان حشر، احمد و آل
«محیط» را نَبُوَد از گناهِ خویش غمی
شهان کشور نظمیم ما ثناگویان
اساس سلطنت ماست دفتر و قلمی