اگر تو یار منی مدعی چه کس باشد

هزار مدعی‌ام گر ز پیش و پس باشد
اگر تو یار منی مدعی چه کس باشد

در آن مقام که سیمرغ را بسوزد بال
کجا مجال پرافشانی مگس باشد

در آن چمن که نباشد مجال جلوه‌ی گل
چه جای جلوه‌ی خشکیده خار و خس باشد

در آن دیار که پاینده شهریار تویی
چه بیم محتسب و شحنه و عسس باشد

در آن نفس که به یاد رخ تو جان سپرم
ز عمر خویش مرا بهره آن نفس باشد

ز دامن دو جهان دست می‌کنم کوتاه
اگر به دامن وصل تو دسترس باشد

چه مستی ای ست بگو «عبرتا» تو را یارب
که پیش او همه کس یار و هیچ کس باشد