ملاعلی فاخر مازندرانی

بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

شمسِ منیر مشرقین، نفس زکیة الحسین 
إذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

نه یاور و نه محرمی، زخم تنش نه مرهمی
إذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

یک تن و صدهزار کس، گرمِ جدالِ راهِ دین
إذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

کس ننمود یاری‌اش، در صف لشکر عدو
إذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

خیره شده ملایک از همت و جد و جهد او
إذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

واعجبا که آسمان، زین حرکت نیوفتاد
إذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

از غم سبط مصطفی، کوه چرا نگون نشد
إذَا السَّمَاء انفَطَرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

چشمِ فلک در آن زمان، غرقه به بحر خون نشد
إذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

آه که سوخت مادرش، از غمِ زخمِ پیکرش
إذَا السَّمَاء كُشِطَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

آه چسان شود عیان، کار تباه اُمّتان
إذَا الْجَنَّةُ اُزْلِفَتْ  بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

قسمت دوستان همه، باد، نعیم جاودان
إذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

قاطبه دشمنانِ دین، محفلشان ته سقر
إذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ

«فاخرِ» زارِ بی‌نوا، ذکر لبش بُوَد که تا
إذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ  بِأيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ
 

17
| | |
تاریخ انتشار: 20 آذر 1404
| 0 رای

نظرات

  • نظرات ارسالی پس از تایید منتشر خواهد شد
  • پیام‌های حاوی توهین و تهمت منتشر نمی‌شود