رفتی شکسته‌بال، فراسوی کهکشان
خم شد ز داغ رفتن تو پشت این جهان
بانو! تمام خاطره‌های کبود تو
شد در بقیعِ سینۀ سوزان من نهان
من ماندم و شرارۀ فریاد در گلو
با اشک‌های جاری و با بغض بی‌امان
از این به بعد، پهلوی دنیا شکسته است
از این به بعد، دست به پهلوست آسمان
گل‌ها همه شبیه شما پرپرند تا
بر دست‌های عشق نبندند ریسمان
هر چند بی‌نشانه‌ای اما گرفته است
پیشانی تمام شهیدان ز تو نشان
حالا تو تکیه‌گاه زمین و زمان شدی
هرچند خوانده‌ایم تو را یاس قدکمان