صبا مگر ز سرِ کویِ یار می گذرد
به هر طرف که چنین مشگبار می گذرد
کنون که موسمِ عید است و بادِ نوروزی
به طرفِ باغ و لبِ جویبار می گذرد
کجاست ساقیِ نسرین عذار؟ و گو که بیا
بیار باده که فصلِ بهار می گذرد
دلا منال ز ناسازگاریِ ایّام
چه سازگار و چه ناسازگار می گذرد
تو راست گر سرِ کاری در این دو روزه ی عمر
غنیمت است بکن، وقتِ کار می گذرد
از آن سپس که از این کهنه باغ لاله صفت
چو «هیدجی» به دلِ داغدار می گذرد
به حیرتم که به روی سیاه و دستِ تهی
چسان به محضرِ پروردگار می گذرد