روی عدم ندید وجودی که داشتی
امکان نما نبود نمودی که داشتی
در خاک هم به دیدن افلاک رفته ای
عین فراز بود فرودی که داشتی
ای از تبار لیله ی قدر اندکی درنگ
ما را ببر به سمت شهودی که داشتی
ای بانویی که بود مباهات نسل تو
با جبرئیل، گفت و شنودی که داشتی
ققنوس وار در پی خورشید پر زدی
از شعله های آتش و دودی که داشتی
گفتی و باز منکر شأن شما شدند
نفرین به دشمنان حسودی که داشتی
اما حماسه در تن آفاق پا گرفت
از پشت روزهای کبودی که داشتی