ساقیا برخیز و جامی بهر ما از می بیارزآن که سرمای زمستان رفت و آمد نوبهارشد زمین و کوه و صحرا جمله از گل لاله زاربلبلان بر شاخساران جمع و اندر نغمه سارزآسمان بارید باران و هوا شد مشکبار
الا ای ساقی عنبرفشان، هیبیاور بهر من جامی پر از میبنوشم آن قدح را تا شود طیپس از آن چند بیتی من پیاپینویسم از برای ارده شیره