میرزا ابراهیم نایب الصدر فرزند میرزا محمد حسین نایب الصدر از علمای مطرح و شعرای بنام نیمهی اول سدهی 14 هـ.ق است. عبرت نائینی در شرح حال او نگاشته است:
«... از دو برادر خود، از حیث دانش و بینش برتر و جامع معقول و منقول و حاوی فروع و اصول بود. چندی در تهران مشغول تحصیل فقه و اصول در حوزهی درس علمای وقت بوده و برای تکمیل به عتبات عرش درجات رفته و پس از اجازهی اجتهاد و روایت ائمهی امجاد به تهران آمده؛ در محضر مرحوم میرزا ابوالحسن جلوه و میرزا محمدرضای قمشه ای، حکمت و عرفان خوانده و به مقامات عالیه رسیده، از آن پس به وطن مألوف (ساوه) رفته، مرجع عوام و خواص و محل وثوق و اعتماد مردم آن حدود بود.
زمانی که نگارنده (عبرت نائینی) به ساوه بود، صحبتش مکرر دست میداد و از محضرش استفاده و استفاضه میشد. خطّ نستعلیق را خوب مینوشت و شعر تازی و دری نیکو میگفت... در لباس اهل ظاهر به صورت و در معنی، اهل باطن... .
نگارنده هنگام رفتن از ساوه، تودیع را به خدمتش رفتم. فرمود میخواهی بروی؟ عرض کردم: عزم آستانبوسی حضرت معصومه علیهاالسلام کردهام. فرمود: اگر بروی، خواهند گفت عبرت، مضامینش تمام شد، از آن سبب رفت!... .
در سال 1334 هـ.ق به تهران آمده بود، در منزل میرزا نصرالله صبوری که تعلیم خط از وی گرفته بود و جنابش را در خط سمت استادی به میرزا نصرالله بود؛ صحبتش را درک کردم. پس از چند روزی به ساوه رفت و در سال مُجاعه (سال 1336 هـ.ق) در همان جا فرمانش در رسید رحمة الله علیه ...».1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 896
اشعار میرزا ابراهیم نایب الصدر در سایت شعر حوزه