میرزا ابوالحسن رضوی

آیت الله حاج میرزا ابوالحسن رضوی، فرزند میرزا محمد رضوی مشهدی، در سال 1210 ش  چشم به جهان گشود. به همراه برادرش میرزا احمد، در محضر شیخ  صادق قوچانی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت. سپس علوم عقلی را از فیلسوف بزرگ، ملاهادی سبزواری فرا گرفت. آنگاه برای تکمیل دانسته های خویش به مشهد بازگشت. پس از مدتی در مشهد ازدواج کرد و برای رسیدن به درجه اجتهاد عازم عراق شد. و از محضر بزرگانی چون شیخ مهدی سبط، شیخ جعفر غروی، کاشف الغطاء، و شیخ مرتضی انصاری بهره برد و اجازه ی اجتهاد دریافت کرد. آنگاه به مشهد مراجعت کرد و به منصب مدرسی آستان قدس برگزیده شد. او به انزوا و گوشه نشینی تمایل داشت و بیشتر با مطالعه و تألیف و حاشیه نویسی کتاب ها روزگار می گذراند. باعلوم غریبه و حفر آشنایی داشت و اهل ادب بود. شعر نیز می سرود و با نثری زیبا می نوشت. او سرانجام در سال 1273 ش دیده از جهان فروبست و در دارالضیافه ی حرم رضوی به خاک سپرده شد.¹

^{1. سبحه ی صد دانه، امیرمهدی حکیمی، ص 45}

^{اشعار میرزا ابوالحسن رضوی در سایت شعر حوزه}