حکیم مهدی الهی قمشهای از حکما و عرفای بزرگ شیعی در سده ی چهاردهم هجری است. در 1320 هـ.ق (1281 هـ.ش) در قمشه از نواحی شهرضا به دنیا آمد. در سال 1392 هـ.ق (1352 هـ.ش) در 72 سالگی به دیدار حق شتافت.
علوم مقدماتی را در زادگاه خود آموخت و برای گسترش دادن و عمق بخشیدن به تحصیلات خود رهسپار اصفهان شد و در محضر اساتید نامداری چون: آقا بزرگ مشهدی و آقا شیخ اسدالله، زانوی ادب زد و از خرمن علوم حکمی و فلسفی آنان خوشهچینی کرد. سپس به تهران رفت و در مدرسهی عالی سپهسالار به تدریس پرداخت و دانشجویان حکمت و فلسفهی اسلامی را از آموختههای خود بهرهمند ساخت. او سالها در تهران در دانشکدهی ادبیات به تدریس ادبیات عرب پرداخت و در دانشکدهی معقول و منقول در رشتهی فلسفه به تعلیم دانشجویان همت گماشت.
حکیم الهی نه تنها در مبانی نظری عرفان و حکمت و فلسفهی اسلامی استادی حاذق و صاحب نظر بود، بلکه در عرفان و اخلاق عملی، استادی تمام عیار و راه رفته و وارسته به نظر میرسید. با مؤلّفههای سلوک آشنایی کامل داشت و طالبان راه را در مسیر کمال همراهی میکرد.
از این حکیم پرآوازهی الهی، آثار ارزشمندی به یادگار مانده، که از جملهی آنها است:
شرح رسالهی حکیم فارابی؛ حاشیه بر مبدأ و معاد؛ ترجمه ی صحیفهی سجادیه؛ ترجمهی قرآن کریم؛ حکمت الهی در دو مجلّد؛ تصحیح و تحشیهی تفسیر ابوالفتوح رازی؛ رسالهای در فلسفهی کلّی؛ رسالهای در سیر و سلوک؛ رسالهای در مراتب عشق؛ دیوان اشعار و منظومههای: «نغمهی عشاق»، «نغمهی حسینی» و «نغمهی الهی».
او در شعر «الهی» تخلّص میکرد. 1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص828
اشعار مهدی الهی قمشه ای در سایت شعر حوزه