ملا شیخ علی، برادرزاده‌ی عبدالرزاق لاهیجی قمی از عالمان پرهیزگار عصر صفوی در سده‌ی یازدهم هـ.ق است. میرزا محمدطاهر نصرآبادی (1027-1083 هـ.ق) در شرح حال او آورده است:
«برادرزاده ی مولانا عبدالرزاق قمی است. طالب علم و درست سلیقه است. در نهایت صلاح و پرهیزگاری. خُلق خوشش بهار دوستان و اطوار حسنه‌اش خاطرجوی همگان... «فایز» تخلص دارد».
از اوست:
ز عالم فارغ است آن دل که مجذوب الهی شد
شود کوتاه دست غیر از ملکی که شاهی شد
مرا دامن کشان توفان عشق آورده تا کویش
خوشا خاکی که سوی دجله با سیلاب راهی شد
***
هم چو ساحل نکشم منت خشک از پی آب
گرچه عمری ست که لب بر لب دریاست مرا
***
برد دل را نرگست از گردش مستانه‌ای
هست بیمار تو را این مرغ پرهیزانه‌ای!
***
در پرده دلم زآن بت عیار، دو نیم است
هر یک مژه بر هم زدنش، پرده گلیم است
***
گر خضر ره او نکند تربیت ما
جان در تن ما گنج به دیوار یتیم است
***
«رباعی»
«فایز»!تا چند شِکوه از جایی
باید که به گوشه‌ی قناعت آیی
تا کی می‌ریزی آبرو از پی نان؟
تا چند از این گدایی و سقایی؟
***
از چرخ فسون گر نتوان داشت امید
هرگز برِ قفل او نیفتاد کلید
چون طوماری که در گشودن پیچند
گر دست گشاد، پای در بند کشید1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران روحانی)، محمدعلی مجاهدی، جلد اول، صص 325-324