ملا علی رضا تجلی (متوفی 1093 هـ.ق) بنا بر نوشته‌ی میرزا طاهر نصرآبادی از کدخدازادگان اردکان از توابع فارس است. مؤلف قصص الخاقانی او را شیرازی الاصل معرفی می‌کند.
او از دانشمندان بزرگ و سخنوران بنام زمانه ی خود بود. مدتی از عمر خود را در اصفهان به سر برد و از محضر آقا حسین خوانساری بهره های فراوان یافت. در وارستگی شهره‌ی عام و خاص بود و بنا به نوشته‌ی نصرآبادی:
«... به زیور نفسانی و حلیه‌ی کمالات روحانی است. تجلی شمع شعورش بزم قدسیان را منور ساخته و چراغ کمالاتش در محفل روحانیان پرتو انداخته. در مجلسی که ایشان به افاده مشغول باشند، فحول علما را قدرت دم زدن نیست، در کمال پاکی طینت و پرهیزگاری است. به طریق بعضی از طلبه هرگز متوجه منهیات نشده. روزی به فقیر می‌گفت که اگر خوردن شراب مباح بود، باز هم ارتکاب آن از امثال ما جماعت نامناسب نمودی...».
در جوانی رهسپار هند می‌شود و در آن دیار به تعلیم ابراهیم خان فرزند علی مردان-خان می‌پردازد. پس از مدتی به ایران برمی گردد تا آن که در سال 1072 هـ.ق به فرمان شاه عباس ثانی منطقه‌ای از مناطق اردکان به او تفویض می‌شود. او مثنوی مشهوری دارد به نام «معراج‌الخیال» و تعداد ابیات مجموعه‌ی مدون او را بیش از ده هزار بیت دانسته‌اند. این مثنوی در سال 1313 هـ.ق در بمبئی به چاپ رسیده است.
در تذکره‌ی نشتر عشق، قطعه شعر متضمن ماده¬تاریخ فوت او را که سروده‌ی «رامی» است؛ مشاهده می‌کنیم:
«قطعه»
آه رفت از جهان «تجلی» و کرد
دوستان را غمین ز رفتن خویش
به قلم داد سال او «رامی»
«وَه کجا؟ حیفِ آن فصاحت کیش»
برای آگاهی بیشتر از شرح احوال و آثار او به تذکره‌ی نشتر عشق، ج1؛ تذکره‌ی نصرآبادی، قصص الخاقانی و کاروان هند، ج1، صص 200 – 205 مراجعه کنید.
نمونه اشعار ملا علیرضا تجلی یزدی در سایت شعر حوزه