میرزا محمدحسین ربانی قریب گرگانی از علمای نیمه ی اول سده ی چهاردهم هجری است. مرحوم عبرت نائینی در شرح حال او نگاشته است:
«جناب الحاج میرزا محمّدحسین گرگانی، شمس العلما ابن الحاج میرزا علی رضا در مبادی تحصیل، چندی مجاور دارالایمان قم و سال ها در تهران به سر برده، به اکتساب علوم و معارف اشتغال داشت. پس از آن عازم عتبات عرش درجات شده، چندی در آن سرزمین مقدّس مجاور و به مجلس درس مرحوم حاجی میرزا حبیب الله رشتی قدس سرّه حاضر می شد. ولی به واسطهی ناسازی هوای آنجا و کسالت مزاج مجبور به مراجعت ایران شده، مدّت یک سال در همدان به سر برده و در اواخر همین سال تلگراف و مراسلات متواتر از بمبئی رسیده، معزّی الیه را برای مراسلات عربی و فارسی و تدرسی و تعلیم خط به حضرت اقدس آقای سلطان محمّد شاه معروف به آقاخان دعوت کردند. مدّت نه سال در هندوستان اقامت و در اثنای این مدت رسالهی «مقصدالطالب فی فضائل عبدالمطلب و ابی طالب» را تألیف و به طبع رسانیده؛ پس از مراجعت به ایران قلیل زمانی به تدریس ادبیات مدرسه ی علمیه مشغول و از آن پس مدیریت آن مدرسه بر عهده ی ایشان بود و مدتی نیز ریاست مدرسه¬ی قاجاریه را عهده دار بودند...».1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص
اشعار محمدحسین قریب گرکانی (ربانی) در سایت شعر حوزه