عبدالله بن ابی حفص ایدجی خوزی معروف به غالب خوزی و غالب خوزستانی متخلّص به «مُنجی» از علمای بزرگ شیعه در اواخر سده ی ششم و نیمه ی اول سده¬ی هفتم هجری بوده؛ به وفور کمالات مشهور بوده است. او از فضلایی است که با محیی الدین عربی (متوفی 634 هـ.ق)، مؤلّف فصوص الحکم معاصر و معاشر بوده است. از تاریخ تولد و در گذشت او اطلاعی در دست نیست. «طرازالذَّهب» در فضایل و مناقب ائمّه ی اثنی عشر از اوست که با براهین قاطعه در مقام اثبات حقانیّت آن ذوات مقدس برآمده است.
از اوست:
«رباعی»
بی تو نَفسی قرار و آرامم نیست
بی نام تو، ذات و صفت و نامم نیست
بی چاشنی تو در جهان کامم نیست
بی روی تو صبح و موی تو شامم نیست1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد یک، ص 80