شیخ محمدصالح حائری مازندرانی از علما و مدرسان بنام علوم نقلی و عقلی، در سده های سیزدهم و چهاردهم بود. در سال 1298 هـ.ق (1259 هـ.ش) در عراق به دنیا آمد و در سال 1350 هـ.ش در نود سالگی در سمنان بدرود حیات گفت و جنازهی او را در صحن حرم مطهر امام رضا علیه السلام به خاک سپردند.
شیخ محمدصالح حائری در کربلا از محضر پدرش شیخ فضل الله بهرهها برد و نزد علما و مراجع بزرگ حوزهی نجف، به تکمیل معلومات حوزویاش پرداخت تا به درجهی اجتهاد نائل آمد. پس از سفر به ایران ابتدا در بابل اقامت گزید ولی در سال 1310 هـ.ش به سمنان رفت و در همان شهر مقیم شد. با حضور او در این شهر طلاب حوزههای علمیه از شهرهای مجاور، در جلسات درس او شرکت میکردند.
او دارای قریحهی سرشار شعری بود و مجموعهی شعریاش موسوم به «دیوان الادب» در سال 1327 هـ.ش در 314 صفحه به قطع وزیری در تهران چاپ و منتشر شد. تخلص شعریاش «صالح» و «صالحی» بود. مهمترین تألیف او را کتاب «حکمت بوعلی سینا» میدانند که در پنج مجلد بزرگ تألیف شده است. 1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 1079
اشعار شیخ محمدصالح حائری مازندرانی در سایت شعر حوزه