شیخ علی منزوی تهرانی فرزند حاج ملا محمدحسین از علمای سده های سیزدهم و چهاردهم هجری است. او با محمدعلی عبرت نائینی مؤلّف تذکره ی انجمن قدس معاصر بود و در آغاز شاعری از تخلص «محجوب» استفاده می کرد؛ ولی بعدها تخلص خود را به «منزوی» تغییر داد. در انجمن قدس آمده است:
«اسمش شیخ علی است. مرحوم والدش حاج ملا محمدحسین بن ملاّ مهدی بن آقا شفیع زرندی است. مردی فاضل و دانشمند و شغل وی تحریر شرعیات در محضر قضات بوده و در تهران سکونت داشته.
شیخ علی در شهر رجب سنه ی1290 در دارالخلافه [تهران] متولد شده. در عنفوان شباب به تحصیل علوم عربیه و فنون ادبیه از نحو و صرف و معانی و بیان و منطق و تکمیل آن کوشیده؛ پس از آن دوره ی فقه و اصول را مباحثه کرده؛ از آن پس به شغل تحریر شرعیات که شغل مرحوم والدش بود؛ مشغول شده و امورات معاشیه ی وی نیز از آن ممرّ است.
ذوقی سلیم و طبعی مستقیم دارد. قصیده و غزل هر دو را نیکو می سراید. ولی کمتر به انشای آن می پردازد. گاه گاهی بر سبیل اتّفاق و اقتضای حال غزلی همی گوید. یا قصیده ای همی سراید.
قصاید وی در مدح و ثنای ائمه ی اطهار است. در بدو امر «محجوب» تخلّص همی کرد. پس از آن به واسطه ی این که اسم فامیلی وی منزوی شد، تخلّص را نیز همان «منزوی» کرد...».1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 1053
اشعار شیخ علی منزوی تهرانی در سایت شعر حوزه