شیخ عبدالجواد نیشابوری متخلص به «ادیب» از علمای فرهیخته و ادبای بینظیر خراسان در نیمه ی اول سدهی چهاردهم هجری است. این فاضل جلیل القدر در سال 1281 هـ.ق برابر با 1243 هـ.ش در نیشابور به دنیا آمد و در چهار سالگی به خاطر بیماری آبله، بینایی یک چشم خود را از دست داد؛ اما در اثر استعداد شگرف خدادادیاش تا شانزده سالگی، علوم مقدماتی از قبیل صرف و نحو و معانی و بیان و بدیع را به پایان برد و برای تکمیل معلوماتش به مشهد مقدس رفت و در مدارس «خیرات خان» و «فاضل خان» و «نواب» به ترتیب اقامت گزید و به فراگیری علوم متداول حوزوی پرداخت.
او از حافظهای بسیار قوی برخوردار بود و در هر موضوعی صدها بیت فارسی و عربی به خاطر داشت. بیشتر به مطالعه ی متون برتر ادبی در دو زبان فارسی و عربی علاقه داشت و معلّقات سبعه و مقامات حریری را گویی به خاطر سپرده بود.
ادیب عمری با مناعت طبع و بلندهمّتی زیست و به تربیت شاگردانی زبده همت گماشت. او تا پایان عمر ازدواج نکرد و سرانجام در سال 1344 هـ.ق برابر با 1306 هـ.ش در سن 63 سالگی بدرود حیات گفت.
از آثاری که از این استاد بزرگ بر جای مانده می توان به این شکل نام برد.
رساله ای در جمعِ عروض عربی و فارسی؛ شرح قسمتی از معلقات سبعه؛ چند جزوه در تلخیص شرح خطیب بر حماسهی اَبی تمام که هنوز به چاپ نرسیده؛ دیوان اشعارش با بیش از پنج هزار بیت فارسی و عربی. 1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 1023
اشعار ادیب نیشابوری در سایت شعر حوزه