حاج شیخ عباس تهرانی از علمای وارسته و خودساختهی زاهد و متقی در سدهی چهاردهم هجری است. در سال 1270 هـ.ش (1310 هـ.ق) در تهران به دنیا آمد و در سال 1344 هـ.ش (1384 هـ.ق) در 74 سالگی در قم بدرود حیات گفت.
پس از فراگیری دورهی ابتدایی با تأکید پدرش در مدرسهی مروی سکونت کرد و به تحصیل علوم مقدماتی دینی پرداخت. در 27 سالگی به نجف اشرف رفت و از محضر بزرگان حوزهی نجف: میرزای نائینی، آقا ضیاء عراقی و شیخ اسماعیل محلاتی استفادههای وافری برد.
پس از دو سال اقامت در نجف، به ایران بازگشت و به شهر اراک رفت که به محوریت حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مرکز علمی مهمی به شمار میرفت. در سال 1300 هـ.ش که مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی برای زیارت کریمهی اهل بیت حضرت معصومه علیهاسلام رهسپار قم شد و به خواست علمای قم سرپرستی حوزهی علمیهی قم را برعهده گرفت، حاج شیخ عباس تهرانی نیز که از همراهان او بود، در قم اقامت کرد و به درخواست مرجع عالی قدر، سید محمد حجت کوه کمرهای در روزهای جمعه برای طلاب حوزه درس اخلاق میگفت و این امر تا پایان عمر شریف او ادامه داشت.
منزوی تهرانی اسوهی تقوا و خداپرستی و نفس ستیزی بود. در طول عمر حاضر نشد از وجوهات شرعی حتی سهم امام علیهالسلام برای امرار معاش خود و افراد خانوادهاش استفاده کند. عاش سعیداً و ماتَ سعیداً.
او دارای قریحهی روان شعری بود و دیوان اشعارش در سال 1373 هـ.ق در قم به چاپ رسید. اثر دیگر او نیز با عنوان: «دین و وجدان» توفیق چاپ و نشر یافته است. 1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 869
اشعار شیخ عباس تهرانی (منزوی) در سایت شعر حوزه