شمس‌الدین عبدالله شیرازی از مفسران بنام و از محدثان عالی مقام و سخنوران مطرح شیراز در سده‌ی هشتم هجری است. مؤلف عرفات العاشقین میزان عمر او را 120 سال دانسته است. اگر سال درگذشت او 782 هـ.ق باشد، باید در سال 664 به دنیا آمده باشد. بنا به نوشته‌ی او شمس الدین عبدالله از محضر بزرگان و اولیای الهی از جمله شرف الدین عبدالله زکی، قوام الدین ابواسحاق، سید علاءالدین احمدالحسینی و لسان الغیب حافظ شیرازی بهره مند بوده است. او در علوم غریبه نیز دستی داشته است و طالبانی چون شیخ علی کلاه در این زمینه‌ی موضوعی به شاگردی او افتخار می‌کرده اند. او به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌سروده.
این ابیات از سروده‌های اوست:
«رباعی»
تا کی دم اسباب زنی، محو آری
تا چند سخن از لغت و نحو آری
گر حضرت شاه بر تو در نگشاید
لاحول کنی و سجده‌ی سهو آری
***
هر چند تو را چو شمع پرداخته‌اند
در طشت جهان به عزت انداخته‌اند
پیداست که تا کی بُوَد این نور حضور؟
آخر نه برای سوختن ساخته‌اند!
***
در دولت و محنت جهان است زوال
در صافِ تو دُرد اگر فکنده ست، منال
خوش باش و زمان به کام یاران گذران
زیرا که نماند این جهان بر یک حال
***
در تاریخ وفات او، گفته‌اند:
دریای علوم، شمس دین، عبدالله
دانای شریعت، آن حقیقت آگاه
در هفتصد و هشتاد و دوم از هجرت
از ملک فنا روانه شد سوی اِله1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران روحانی)، محمدعلی مجاهدی، جلد اول، صص 96 و 97