سید محمد رضوانی ملقب به فصیح الزمان، متخلص به «رضوانی» فرزند سید ابوالقاسم فسایی در سال 1240 هـ.ش (1279 هـ.ق) در شهر فسا به دنیا آمد و در سال 1324 هـ.ش مطابق 1363 هـ.ق در سن 84 سالگی در تهران بدرود حیات گفت و پیکرش در آرامستان ابن بابویه به خاک سپرده شد.
رضوانی در شمار غزل سرایان توانا و مطرح سده ی چهاردهم هجری است. او در شانزده سالگی از فسا عازم اصفهان شد و به مدت دو سال در آن شهر از محضر اساتید حوزهی اصفهان استفاده کرد و سپس برای تکمیل تحصیلات خود، رهسپار شهر قم شد و نزدیک به ده سال به فراگیری علوم معقول و منقول پرداخت:
رضوانی در سی سالگی به تهران رفت و به وعظ و خطابه و تبلیغ پرداخت و به خاطر بیان قوی و معلومات و محفوظاتی که داشت، در شمار وعاظ ممتاز تهران در آمد و به دربار ناصرالدین شاه قاجار (مقتول در سال 1313 هـ.ق) راه یافت و ملقب به «فصیح الزمان» شد. پس از قتل ناصرالدین شاه، راهیِ تبریز شد و مورد توجه مظفرالدین شاه قرار گرفت و به اتفاق او رهسپار تهران شد و از سوی او ملقّب به «سلطان الواعظین» گردید.
کلیات اشعار رضوانی حدود پنج هزار بیت دارد که نخستین بار برگزیدهای از آن در شیراز و در سال 1363، دیوان اشعار او به کوشش سید هادی حائری (کورش) در تهران به چاپ رسید. 1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 981
اشعار فصیح الزمان شیرازی در سایت شعر حوزه