سید صدرالدین بلاغی فرزند سید میر محمدحسن از علمای مشهور و خطبای پرآوازهی سدهی چهاردهم هجری است. در سال ۱۲۹۰ هـ.ق در شهر ناییین متولد شد و تا ایام نوجوانی در زادگاه خود به فراگیری علوم مقدماتی پرداخت. سپس رهسپار اصفهان شد و مدت شش سال از جلسات درس اساتید بزرگ حوزهی اصفهان در علوم ادبی، منطق، فقه و اصول استفاده برد و پس از آن عازم شیراز شد. یازده سال نیز در آن شهر به آموختن حکمت و فلسفه و نیز وعظ و تبلیغ همت گماشت. او در امر خطابه و تبلیغ دین از چهره های ممتاز و کم نظیر به شمار می رفت.
بلاغی ضمن دو سال اقامت در شهر مقدس مشهد، امر تدریس و تبلیغ را ادامه داد و در حالی که کمتر از سی سال داشت در تهران اقامت کرد و ضمن سخنرانی و تدریس در آموزش و پرورش به نگارش آثار فاخری هم چون «ترجمهی صحیفهی سجادیه» و «قصص قران و فرهنگ آن» پرداخت. مجموعه سخنرانی های او نیز که طالبان بسیاری داشت منتشر شد.
بلاغی در شعر و ادب فارسی نیز قادر و توانا بود و اشعاری که از او به یادگار مانده از همین معنی حکایت دارد.1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 945
اشعار سید صدرالدین بلاغی در سایت شعر حوزه