میرزا محمد (بهایی) گلپایگانی (متوفی 1305 هـ.ق) از علمای نیمه ی دوم سده ی سیزدهم هجری است. در شعر «بهایی» تخلص می کرد ولی بعدها آن را به «گلشن» تغییر داد.
مرحوم عبرت نائینی در شرح حال او نگاشته است:
«میرزا محمد پسر میرزا عبدالهادی گلپایگانی، اجداد وی تمام اهل علم و فضل بوده اند. جدّ اعلای او مرحوم شیخ بهایی است. قدّس¬سرّه، که در فضل و علم صوری و معنوی شهره ی آفاق بود. بدین مناسبت هم «بهایی» تخلّص می کرد. پدرش نیز از اجلّه-ی علمای عصر خود بود.
علی الجمله، میرزا محمّد در سنه ی 1239 هـ.ق، در گلپایگان، قدم به عرصه ی گیتی نهاده، مقدمات عربی را در گلپایگان تحصیل کرده، در بیست سالگی برای تکمیل تحصیل به اصفهان رفته، در فقه و اصول به سرحدّ کمال رسید . تا آنجا که صاحب اجازه شد و در خط نستعلیق و شکسته نیز استادی کامل شد و پس از بیست سال اقامت در اصفهان به گلپایگان رفته، چون اقامت در آنجا را دون مقام و شأن خود دید، به تهران شد و تا آخر عمر در آن سامان اقامت داشت... .
در اواخر تخلص به «گلشن» میکرد. مدّت زندگانی وی 66 سال بود. در سال 1305 هـ.ق، در دارالخلافه¬ی تهران، فرمانش در رسید و از سرای فانی به سرای باقی شتافت».1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 787
نمونه اشعار میرزا محمد گلپایگانی (بهایی) در سایت شعر حوزه