سید احمد پیشاوری معروف به ادیب هندی متخلص به «ادیب» از علمای فاضل و از ادبای کامل در نیمهی اول سدهی چهاردهم هجری است. در سال 1260 هـ.ق (1223 هـ.ش) در پیشاورِ هند به دنیا آمد.
ادیب در جنگی که بین ساکنان مرزهای غربی هند با نیروهای دولت درگرفت، تعدادی از بستگان خود را از دست داد و به ناچار به کابل گریخت. پس از چند سال اقامت در آنجا راهی غزنین شد و از آنجا به ایران آمد و در تربت جام و مشهد اقامت گزید.
در مشهد به تکمیل تحصیلات حوزوی و ادبی خود پرداخت و در سال 1287 هـ.ق به سبزوار رفت و با حضور در جلسات درس حکیم حاج ملا هادی سبزواری اندوختههای حکمی و فلسفی خود را افزونی بخشید و از آنجا رهسپار تهران شد (1300 هـ.ق)
پس از 49 سال اقامت در تهران، سرانجام در سال 1349 هـ.ق در اثر سکتهی قلبی در سن 89 سالگی بدرود حیات گفت.او در تمام عمر همسری نداشت.
دیوان این سخنور بزرگ حاوی 4200 بیت فارسی و 370 بیت به زبان عربی است که دو رساله به پیوست دارد: یکی به نام «بدیهیات اولیه» و دیگری رسالهای است در تصحیح دیوان ناصرخسرو قبادیانی که هر سه و به صورت یک جا به همت علی عبدالرسولی چاپ شده است.
از آثار دیگر اوست: «قیصرنامه» حاوی چهارده هزار بیت دربارهی وقایع جنگهای بینالمللی؛ حواشی و تعلیقات بر تاریخ بیهقی.
در سالهای پایانی عمر خود به ترجمهی اشارات شیخ الرئیس ابن سینا به زبان فارسی پرداخت که ناتمام ماند.
او در طول سالهای اقامت در مشهد و سبزوار و تهران، شاگردان بسیاری تربیت کرد.1
1. رواق اشراق (تذکره شاعران حوزوی), محمدعلی مجاهدی، جلد دو. ص 908
اشعار سید احمد پیشاوری در سایت شعر حوزه