گرچه ما احساس مقیم بودن می کنیم در دنیا اما اگر دقت کنیم به حقیقت این دنیا و حقیقت گذر عمر در می یابیم که اصلا مقیم در دنیا معنا ندارد و همه در حال سفر هستیم حتی اگر یک جا ایستاده باشیم، چون این سفر با هر نفس زدن در حال طی شدن است و گام این سفر همان نفس های ماست. به تعبیر امام علی علیه السلام هر نفس یک گام است به سوی مرگ است (نَفَسُ المَرْءِ خُطَاهُ إلى أجَلِه) هر نَفَس انسان، گامى بسوى مرگ است
لذا امیرالمومنین علیه السلام اینگونه زیبا به این حقیقت اشاره می فرمایند
فَإِنَّهَا دَارُ شُخُوصٍ وَ مَحَلَّةُ تَنْغِيصٍ، سَاكِنُهَا ظَاعِنٌ وَ قَاطِنُهَا بَائِنٌ
دنیا سراى كوچ و محلّ سختى و رنج است. ساكن آن مسافر است، و مقيمش جدا شونده از آن است
همچون نفس بنای جهان بر تردد است
در منزلیم و رنج سفر می کشیم ما
بیدل دهلوی
یا به تعبیر صائب تبریزی
اِستاده است شمع و همان گرم رفتن است